ubud

Vrijdag 9 januari 2015.
Om 7.45 maakt Martje Louw al wakker, die nog vast lag te slapen. Ze heeft waarschijnlijk zin in de reis naar Ubud. We pakken rustig in en om 11.15 vertrekken we lopend naar de Perama bus. Daar moeten we nog even wachten en lezen daar de Jakartapost even. Een aanslag in Parijs is vermoedelijk gepleegd door terroristen. De Amerikaanse en Australische ambassades waarschuwen voor mogelijke aanslagen in de omgeving van Soerabaya en Bali.
Via vele drukke wegen rijden we naar Ubud. Onderweg is niets meer te zien van mooie rijstvelden. Alles is volgebouwd met allerhande winkeltjes. (steenhouwerijen, houtsnijwerk, dikke planken voor tafels, badkuipen van hardsteen etc.)Vroeger zag je onderweg op dit stuk nog rijstvelden. Lange leve de toeristenindustrie. Het schijnt dat men zich hier zorgen maakt om de zware druk van het toerisme...

Vanaf het busstation in Ubud is het nog een kwartiertje lopen met volle bepakking in de hitte en komen dan aan bij ons hotel Kampung. Dit op advies van een stel Belgen die we vanmorgen bij het ontbijt troffen . Het ziet er goed uit en na een ietsje afdingen, gaan we akkoord met de prijs van iets minder dan Euro 25. Inmiddels is het al 14 uur geweest en we gaan eerst iets eten. Een overheerlijk tomatensoepje voor Louw en een koude Gazpacho voor Martje en bij de sinaasappelsap krijg je een kannetje met honing om het zelf zo zoet als je maar wilt te maken. Het restaurant is gelegen in een prachtige tuin, waar we na de maaltijd nog even door heen lopen. Terug naar het hotel en daar nog even proberen of de verbinding voor de laptop lukt en dan nog even aan het zwembad liggen.
’s Avonds weer naar hetzelfde restaurant en halen daar een dagmenu wat ook weer goed smaakt. Dan drinken we een biertje in een kroegje. Wat is Ubud ontzettend, heerlijk rustig vergeleken met Kuta. En iedereen, zowel toeristen als Indonesiers zijn gemoedelijker.

Zaterdag 10 januari
We hebben lekker geslapen en doen lekker rustig aan. Het ontbijt is een keuzeontbijt met in ieder geval fruit salad en orange juice. Het smaakt goed. De eigenaar verteld dat hij deze tent ongeveer 6 maanden runt en hij vraagt of wij nog suggesties hebben. Terwijl wij ontbijten komen 2 koppels Italianen binnen. De heren gaan aan het bier, tot frustratie van hun vrouwen, die koffie nemen. Omdat de korte broeken van Martje eigenlijk te strak zitten om lekker te zijn (komt door de kerstdagen en al die spieren, vermoed ik) gaan we op zoek naar een korte broek. Vlak bij ons hotel vinden we in de Rip Curl winkkel een korte broek naar het zin en voor een redelijke prijs. Martje wil dan gelijk maar 2 hebben maar de kleur die Martje wilde was er niet in haar maat. Dan maar een andere erbij. Echter, terug bij het huisje bedacht Martje dat de 2de toch niet zo lekker zat en heeft ze hem weer geruild. Al met al toch heel snel gewinkeld, Louw had verwacht uren onderweg te zijn.
Na Louw’s sigaartje gaan we op zoek naar rijstvelden. Eerst naar beneden naar de Monkey Forest waar de apen al buiten de hekken toeristen aan het bespringen waren op zoek naar eten. We kijken er een tijdje naar en lopen dan via een betonnen fietspad langs de Monkey Forest naar wat we hoopten, rijstvelden. Helaas… de bebouwing is zondanig uitgebreid dar verschrikkelijk veel rijst velden verdwenen zijn. Na een uur lopen en gevraagd te hebben, kwamen we eindelijk in wat rijstvelden terecht. Niet heel bijzonder, maar toch rijstvelden! Uiteindelijk kwamen we uit in Penestenan, waar de vorige keer met de kinderen bij Dewa Berata hadden gezeten. Dit deel van de wandeling was wel aardig, het eerste deel hadden we alleen langs huisjes en winkeltjes aan drukke wegen gewandeld. Na 2 ½ uur lopen waren we terug in Ubud, moe en nat van het z weet. Om ons te belonen voor de prestatie nemen we een kop koffie en stuk taart bij de conditorei waar we de andere keren ook waren geweest. Daarna, op weg naar ons huisje kopen we kaartjes voor een dansvoorstelling vanavond en lopen even over de markt. Op enkele verdwaalde kraampjes met een beetje fruit was er geen eten te bekennen. Alleen maar toeristen troep.
Bij ons huisje zijn we meteen in het zwembad gegaan. Lekker! Wel jammer dat er best veel chloor in zit. Om 17 uur is Martje gaan Skypen met Marijke. De verbinding was haperig maar we konden elkaar zien en horen. Er is een zware storm in Nederland. Hopelijk komt er niet te veel schade. Het lukte Ursula niet om op Skype te komen. Jammer. De weblog wat aangevuld en toen moesten we al op weg naar de dansvoorstelling. Dat begon om 19.30 en was heel anders dan de andere voorstellingen die we hadden gezien. Geen gamelan muziek maar gezang van een hele groep mannen die op de grond zaten om de dansers heen. Daarna was een vuurdanser die door een vuur heen liep en de brandende kokosnoten steeds weer uit elkaar schopte. Hij deed dit op blote voeten en nadien waren zijn voeten helemaal zwart.

Om 20.30 was de voorstelling afgelopen. We hebben bij Bendi’s bovenin wat lekkere nasi gehad, Martje met een lekker bananensapje en Louw met een orange juice. Bij het hotel nemen we nog een biertje.

Zondag 11 januari
Het heeft vannacht even heel hard geregend. We zijn er redelijk vroeg uit. Bij het ontbijt spreken we de Autralische man die gisteren ook in het hotel kwam. Hij wilde met zijn gezin naar de Monkey Forest. Van hem kregen we een kaart van Ubud. Daar stonden een paar routes door de rijstvelden op en wij besuiten om 1 te doen. Eerst is het zoeken naar het begin, dan een heel stuk door een smal gangetje tussen beton muren en dan ineens stonden aan de rand van mooie rijstvelden! We waren helemaal blij. We zagen eenden, reigers, mannetjes en vrouwtjes aan het werk in de rijstvelden- helemaal zoals wij het ons herinnerden. Wel waren de paadjes van beton en gebruikten een paar mannetjes machines. En overal in de rijstvelden wordt toeristenvilla’s gebouwd. Wat jammer. We zijn dat er aan de rand van een steil ravijn grote blokken en palen beton zijn gebouwd, kennelijk om grote gebouwen neer te zetten. Of de bouw was stilgelegd of dat het geld op is; het leek ons in ieder geval niet veilig om daar te bouwen want je zag op meerdere plekken de grond al in de ravijn zakken. Na een lang stuk van de rijstvelden te hebben genoten kwamen we op een grotere weg waar een Engelse vrouw ons vroeg welke kant op Ubud was. Omdat wij net van een Banaantje genoten wezen we haar een kant uit en volgden haar daarna. Ze kwam ons tegemoet lopen en zei dat Ubud de andere kant op was. We liepen een tijd met haar op totdat zij ergens koffie ging drinken> Het was nog een behoorlijk stuk lopen tot Ubud en we kewamen op een volstrekt andere plaats uit dan waar we op gerekend hadden. Bij ons huisje is martje bekaf en kletsnat. Dan maar lekker in het zwembad en de hele middag bij het zwembad liggen. Martje ontdekt dat ze toch wat verbrand is…
Om 18 uur gaan we naar cafe Wayn waar we een balinees buffet willen nemen. Het was heeerlijk! En de toetjes: chocoladecake, gecarameliseerde banaan met kokos, pannekoek met kokos en palmsuiker. Terwijl we eten begint het hard te regenen. De serveersters leiden de “buffet mensen” van de bijgebouwtjes naar het hoofdgebouw onder een paraplu. Dat had wel wat. Woest romantisch!