Okanvanga Delta en bosjesmensen

Vrijdag 28 september

Vandaag reden we naar Maun in centraal Botswana. Het was niet een hele lange rit (slechts 218 km) dus iedereen kon uitslapen en rustig aan doen. Ik heb nog steeds last van de darmen; dat is wel balen. Ik heb het vermoeden dat het komt van de malaria tabletten. Vanmorgen om 6 uur ben ik er uit gegaan om wat foto’s van de baobab bomen te maken bij opkomende zon. Het zag er prachtig uit! Ik kwam een mevrouw die op de campsite werkte tegen en vroeg haar of de dieren de vruchten van de baobab eten. Ze vertelde dat ze voor de mens heel goed eetbaar zijn. Ze zocht één op, brak hem open en liet mij proeven van het witte gedroogde vruchtvlees. Het ziet er uit als nougat en smaakt wat zoet-zurig. De pitten in het vruchtvlees worden gebruikt voor medicijnen. Ze beloofde nog een grote voor mij op te zoeken en toen we de poort uit reden stond ze inderdaad met een grote baobab vrucht voor ons. Lief!
De weg naar Maun was deels verschrikkelijk slecht met gaten waar iedereen om heen slalomde of er doorheen stuiterde. Dit was de allerslechtste weg tot dusver. Heel vermoeiend rijden!
In Maun moesten we drinkwater halen en tanken. Het stadje was ontzettend druk. Later bleek ons dat het de volgende dag Independance Day was, dus een feestdag. Er waren verkeerslichten waar het verkeer vast liep. Van verkeersregels lijken ze niet gehoord te hebben. Een verbod op telefoneren in de auto is er al helemaal niet.
De camping,, Audi Camp, viel ons mee want we hadden een soort overflow camping verwacht. Onze campers moeten hier straks namelijk 2 nachten staan terwijl wij op safari zijn. De camping was, zoals we inmiddels gewend zijn, een zanderig geheel. Het is vervelend als je je net gedoucht heb; je voeten zijn dan meteen weer vies.
Het stel dat gisteren een steen op de ruit heeft gehad (en daardoor een gat en een paar fikse scheuren in de ruit) heeft de ruit laten vervangen in Maun. Dat ging verassend snel en goedkoop. Binnen een paar uurtjes en voor 145 euro omgerekend hadden ze een nieuwe ruit.
Dit weekend is Independance Day weekend in Botswana. Dat hebben we geweten. Om 18 uur begon wat klonk als een drankfeest maar het bleek een kerkdienst te zijn die om 22 uur zou eindigen. Maar de herrie ging de hele nacht door. Oordoppen hielpen niet.

Zaterdag 29 september

Na ons ontbijtje kwam Eddy, onze Belgische safarigids ons ophalen. In twee zes-persoonssafari jeeps reden we richting Moremi Game Reserve waar we twee dagen zouden zijn. Het eerst deel over asfalt ging met de ramen dicht, daarna toen de onverharde wegen begonnen, werd wat lucht uit de banden gelaten en werden de ramen naar beneden geklapt. Het was weer stralend weer. In het park, dat 15.000 km groot is, reden we over smalle paadjes op zoek naar wild en vogels. We zagen het wild van veel dichter bij dat in de Etosha Park en doordat er geen glas tussen zat voelt het alsof je er veel dichter bij bent. We zagen olifanten, giraffen, impala’s, kudu’s, waterbokken, en de snelste antilopen waarvan ik de naam vergeten ben. Ook ontdekte Eddy een luipaard die gedrapeerd over een tak in een grote boom sliep. We stonden eronder met onze jeep. Hij keek ons alleen wat slaperig en arrogant aan zoals alleen en kat dat kan. Geweldig!
Eddy had een picknick lunch voor ons mee. Hij zette een tafel neer met rijstsalade, brood, kaasjes, vlees, drankjes, fruit, koekjes en cake. De andere helft van de groep waren we kwijtgeraakt omdat de portofoon tussen de gidsen was uitgevallen. Wij konden lekker eten en drinken. Helaas durfde ik niet te veel te eten vanwege mijn darmen die nog niet in orde waren.
Om 16 uur reden we naar het camp om onze spullen neer te leggen. We hadden een kleine rugzak mee voor 2 nachten. Toen we in het camp kwamen liep er net een groep olifanten achter onze tenten langs. We kregen wat veiligheidsinstructies van Eddy: Als je ‘s nachts uit de tent gaat, goed kijken met de zaklamp of er wat loopt, niet wegrennen en niet achter de beesten aan gaan.
We hadden per stel een mooi tentje waarin je rechtop kan staan met daarin 2 veldbedjes met 2 kussens, een nachttafeltje, een lamp en een plasemmer. Voor de tent stonden 2 “wasbakken” met handdoeken erover. ‘S ochtends kregen we wat warm water daarin om ons te wassen. Er waren 2 wc tentjes en 2 douche tentjes. Een wc tent bestond uit een gat van ongeveer 75 cm diep met daarover heen een aluminium rek met een wc bril. Als je binnen kwam zag je een zwevende wc bril. Het zand uit het gat was in een bultje voor de deur en werd gebruikt om de wc “door te spoelen”.
Nadat we ons geïnstalleerd hadden, gingen nog eens op stap met de jeep om de zonsondergang in het veld te zien. We zagen zoveel beesten en vogels... we hebben weer ontzettend veel foto’s gemaakt. In het donker kwamen we weer in het kamp. Daar was inmiddels een kampvuur aangemaakt door Eddy’s vrouw en haar drie Botswaanse hulpjes. We pakten drankjes uit de koelboxen in de eet-tent en konden heerlijk genieten van de sterrenhemel en de stilte ( voor zover niet verstoord door het gekakel van 12 toeristen).
Na een tijdje werd het eten geserveerd in de tent. Het smaakt voortreffelijk. Manou, de Franse vrouw van Eddy heeft op hout vuur alles klaargemaakt. Een tijdrovende bezigheid. Na het eten waren wij moe. De hele dag in de zon en wind over paadjes hobbelen en al die indrukken opdoen is vermoeiend! En Eddy gaf aan dat we morgen om 5 uur opstaan. Louw en ik lagen om 21 uur op bed; de rest niet veel later.

Zondag 29 september

Afgelopen nacht ben ik (en iedereen... te oordelen aan het geschuifel dat ik hoorde en de schijnende zaklampen die ik zag) er 1 keer uit geweest. Helaas was er niets te zien. Nog voordat Eddy langs kwam om ons te wekken waren we wakker. We hebben goed geslapen! Het warm water werd gebracht en zo konden we ons vanmorgen toch lekker wassen. Om 5.30 uur was het ontbijt klaar in de tent: koffie, thee, brood, toast, fruit, cereals, yoghurt...
Om 6.15 uur zaten we in de jeeps om de zonsopkomst in het veld te zien. We zitten hier in de Okavanga Delta. De Okavanga rivier mondt uit in de Delta en maakt, afhankelijk van de hoeveelheid water grote of kleine waterpoelen. Door de constante aanwezigheid van water is dit gebied veel groener dan Etosha Park. We hebben zoveel mooie vogels gezien en zoveel wild! Ik weet nog steeds niet welke dieren mijn favoriet zijn. De zebra’s en de giraffen zijn denk ik, de toppers. Vandaag waren we met Frank, de andere gids op stap. Frank komt uit Botswana, is bioloog, heeft in verschillende landen van Afrika gewerkt en doet het gidsen nu als freelancer. Hij weet echt alle vogels en beesten. We kregen aan het begin een lekke band, die Frank binnen een mum van tijd had verwisseld.
Tot de middag hebben we rond gereden en van alles gezien... behalve de leeuw en de luipaard. Die willen zich maar niet laten zien!
na het middag eten in het kamp hadden we een paar uur voor siësta. Dat was wel lekker na het vroeg opstaan en het gehobbel in de warmte. Eddy vertelde daarna in de relatieve koelte van de eet-tent wat over de geschiedenis van Botswana. Hij woont al 23 jaar in Botswana en wil niet weer terug naar België. Hij wil over een paar jaar weer een nieuw avontuur opzoeken; hij denkt aan Papoea-Nieuw Guinee.
Rond 17 uur gingen we weer op pad met de jeeps in de hoop nu wel een leeuw te zien. We zagen van alles, behalve een leeuw. Op een gegeven moment zei Frank dat hij zijn instinct ging volgen. Hij bracht ons toen naar een plekje in het veld waar de jongens van het kamp inmiddels een tafeltje met drankjes en hapjes hadden neergezet. In de ondergaande zon stonden we daar dan in het veld met een borrel. Het had van ons niet echt gehoeven maar het idee was leuk. Frank beweerde dat zijn ancestors de drankjes hadden gebracht.
In donker gingen we weer bij het kampvuur in het kamp zitten. Het was gezellig. Daarna weer een heerlijke maaltijd en met het vooruitzicht om weer om 5 uur op te staan, lagen wij er weer op tijd in. De sterrenhemel was weer prachtig!

Maandag 1 oktober

Vandaag is kleindochter Elisabeth 2 jaar geworden! Wat gaat dat snel! Jammer dat we niet op verjaardag konden, dat moeten we dan maar doen als we thuis zijn.
Vannacht was het onrustig in het kamp. Wat olifanten liepen door de bomen bij de tenten. Olifanten lopen namelijk niet om bomen heen maar er dwars overheen. Ook waren er apen die ruzie hadden en gilden. De latrine heeft uitzicht op een groep bavianen die langs komen. Zolang ze in de bomen blijven is dit geen probleem.
Om 6.15 uur zaten we weer in de jeeps en over allerlei paadjes, in de hoop een leeuw te zien, reden we naar de uitgang van de Game reserve. We zagen weer veel wild, maar weer geen leeuw. Tegen 11 uur waren we bij de uitgang van de reserve en omdat we om 12 uur in Maun zouden zijn hebben Eddy en Frank gejakkerd. Helemaal gemasseerd en door elkaar geschud waren we om 13 uur op de camping. De safari was geweldig!
Na een lunch op de camping in Maun hadden moesten we nog 300 kilometer verder rijden naar de volgende camping. De weg was goed en het landschap was best mooi. We zagen veel geiten, koeien, ezels en paarden langs de weg grazen. Het is wel even opletten dat ze niet ineens oversteken! Een aantal kleine meisjes, die achter in een truck zitten, beginnen enthousiast te wuiven als we vlak achter ze rijden voordat we ze inhalen. De mensen zijn vriendelijk hier!
We zitten op de een na laatste camping. Het is weer zanderig maar dat zijn we inmiddels gewend. Er zijn weer stroom aansluitpunten te weinig maar ook daar wen je aan. Carel heeft het op laten lossen. Reisleider zijn is niet een benijdenswaardige rol. Je merkt dat het na een paar weken gaat schuren in de groep en dat is vooral lastig voor de reisleider die moet proberen het iedereen naar het zin te maken.
Het avondeten hebben we in het restaurant van de camping gehad. Het was lekker! Internet werkt weer eens heel matig; de appjes op de telefoon kwamen wel binnen maar met de Ipad kregen we geen internet contact. Wat zal het genieten zijn om stabiel internet te hebben thuis. Of terwijl, wat zijn we verwend door alle faciliteiten thuis! Op zich missen we het internet niet maar we willen graag de blog regelmatig vullen en dan heb je gewoon internet nodig. Veel belangrijker is het om te kunnen checken dat thuis alles goed is; ervan uitgaande dat geen nieuws goed nieuws is.

Dinsdag 2 oktober

Het was vannacht weer fris, je merkt direct dat je wat hoger zit: overdag is het heel heet en ‘s nachts koelt het flink af. We willen onze voorraden opmaken en hebben als ontbijt witte bonen in tomatensaus gehad. Lekker voor een keer! De rest van de groep griezelde van het idee. We hebben nu nog wat oploskoffie en thee maar al het eten in blik en uit de koelbox is op.
Vanmorgen stond een wandeling naar de bushmen op het programma. In de groep waren er wat sceptici omdat we weten dat er geen mensen meer op de oorspronkelijke wijze als bushmen leven. Dus worden er een paar uit een dorp opgetrommeld om hun Nike’s, hun Raybans en hun GSM’s even thuis te laten. Ze moeten wat beestenvellen aan trekken voor de toeristen. Het is niet echt. We werden door een jongen uit Kasane die de taal van de bushmen aan het leren is opgehaald bij de camping. Met hem liepen we de struiken in waar een viertal bushmensen ( 2 jongens en 3 meiden) bij hutjes op ons zaten te wachten. Ze vertelden via de jongen hoe ze vroeger leefden en het sluitstuk was het demonstreren hoe vuur gemaakt werd met 2 stokken tegen elkaar wrijven. Een hele klus! Wat zijn lucifers een uitvinding!
Na afloop van het uitleg gaf Carel hen een fooi namens ons. Daar waren ze heel blij mee en toen Carel zei dat het geld ook bedoeld was voor de jongen die ons had gegidst merkte je dat er iets niet goed was gevallen. De jongen zei dat zijn baas niet wilde dat er rechtstreeks geld werd gegeven aan de bushmen. Je doet het als toerist ook nooit goed. Je wilt enerzijds zien hoe ze vroeger leefden maar je weet dat het een vertekend beeld is wat je ziet; je wilt ze wat geven maar weet niet wat de juiste wijze en de juiste hoeveelheid is om te geven. Ik voelde mij er heel ongemakkelijk bij en benijd op dat moment niet de rol van de reisleider.
Na de bushmen attractie zijn Louw en ik met een paar anderen richting grens met Namibië gereden. Een aantal van de groep wilden nog koffie drinken op de camping maar wij wilden wat broodjes kopen in Namibië omdat ons Botswaans geld op is. Carel wilde eigenlijk in colonne naar de grens rijden. We kregen toch toestemming om alleen te vertrekken.
Onderweg naar de grens waren veel snelheidscontroles. Dat ziet er zo uit: Net na of vlak voor het einde van een bord met een snelheidsbeperking zit onder een boom met de laser in zijn handen de Botswaanse Albert. Daarachter, aan een tafel in de diepere schaduw, zit de Botswaanse Remy of Ben die dan afrekent met de klant. Op het moment dat Albert een overtreding denkt te zien rent hij het talud op, de weg op en geeft al gebarend een soort stopteken. Het slachtoffer van de overtreding meldt zich ter onderhandeling of ter afrekening ( afhankelijk van overredingskracht van het slachtoffer) bij de Remy of Ben die het geld in ontvangst neemt zonder enige kwitantie. Gelukkig is het silhouet van een man op stoel met laser op schoot onder een boom goed op afstand te herkennen. En anders zijn er nog de tegenliggers die je tijdig seinen.
Inmiddels staan we op onze nieuwe campsite. Deze is wat luxer dan de vorigen. Triest nieuws is dat de luipaard die hier in gevangenschap leefde afgelopen nacht dood gebeten is door een zwarte Mamba.