De laatste dag van de vakantie

Woensdag 3 oktober

Gisteren zijn we probleemloos over de grens van Botswana naar Namibië gekomen en het ging ook nog redelijk snel. Wel moesten we weer allerlei formulieren invullen maar dat hoort er hier kennelijk nu eenmaal bij. Na de immigratie loket dachten we klaar te zijn maar we werden tegengehouden omdat we opnieuw wegenbelasting moesten betalen voor Namibië. Heel wonderlijk is het hier; de camper zit in de wegenbelasting van Namibië maar op het moment dat je het land verlaat vervalt dat ineens met het gevolg dat je wanneer je Namibië weer binnenkomt je opnieuw wegenbelasting moet betalen. Het is wel een mooie bron van inkomsten!
De camping waar we de laatste nacht stonden is veel groener dan het merendeel dat we tot dusver hebben gehad. We hadden een schaduwrijke plek met Indonesisch gras. Heerlijk koel. We hebben daarom de hele middag in de schaduw gezeten en gelezen. Ik zit wel wat achter op schema met lezen want ik heb pas mijn eerste boek uit. Zo druk hebben we het gehad! Aan borduren ben al helemaal niet aan toe gekomen.
Gisteravond hadden we ons afscheidsdiner op de camping. Het smaakte lekker en het was echt gezellig! Het voelde, zo aan het einde van de vakantie, voor het eerst dat we een groep waren. Carel en Corrie en Stanley (onze monteur die slechts 4 lekke banden te repareren had gedurende de hele vakantie) kregen een geldelijke blijk van waardering van de groep. De eigenaar van de camping vertelde dat zijn “farm” 10.000 hectare is. Zijn vriendin was er vanavond niet omdat ze even was gaan sporten “in town”. Hij lichtte toe dat “ town” Gobabis was, ruim 100 kilometer verderop. Dat is wat anders dan met de fiets naar de sportschool of naar yoga!
Toen wij naar de camper liepen, draafden 2 gnoes vlak voor ons langs. Wat een leuke laatste indruk van kamperen! Louw en ik hebben nog een tijdje in het donker gezeten om te genieten van de mooie sterrenhemel. Na morgen zien we weer onze eigen sterrenhemel.
Vanmorgen was iedereen druk bezig de camper uit te mesten. De dekens waren flink stoffig geworden. Onze rugzakken zijn minder vol dan op de heenreis want we hebben weer wat spullen achtergelaten. Zo heb ik mijn wandelschoenen aan Stanley gegeven. Hij wilde ze aan zijn vrouw geven. Alle restanten van etenswaren geven we allemaal aan Stanley. Zo heeft hij een extra goede dag.
Om 11 uur vertrokken we richting Windhoek. Het zijn 260 kilometer verharde weg. Onderweg aten we in de schaduw van een boom langs de snelweg onze laatste broodjes op. Onze laatste Namibische dollars gebruiken we voor het tanken.
Na het inleveren van de camper worden we naar het vliegveld gebracht en vliegen we als het goed is om 17.35 uur met KLM via Luanda in Angola naar huis.