Victoria Falls, Zimbabwe

Het plaatsen van foto’s gaat zeer moeizaam. Ik weet niet waar het aan ligt. Ik blijf probereren om ook wat bij voorgaande verslagen te plaatsen.

Woensdag 26 september

Vanmorgen om 8 uur stapten we in een safari auto die ons naar de grens van Botswana met Namibië bracht. We reden maar 60 maar je wimpers waaiden er bijna af en de losse kwabben aan je gezicht hadden ook de neiging om te gaan wapperen. Verder werden onze kapsels geruinieerd. In de buurt van de grens stonden tientallen vrachtauto’s stil te wachten op toestemming om de grens over te mogen. Soms duurt het dagen. De laatste paar kilometer weg naar de grens was van zand en en af en toe wat asfalt met grote gaten erin. Daarom reed alles door de berm die uit zand bestond. Daardoor werd alles lekker stoffig!
Bij het eerste kantoortje bij de grens moesten we ons afmelden uit Botswana. Dan moesten we een stukje doorrijden naar de Immigration office van Zimbabwe waar we voor dertig US$ een visum kochten van een buitengewoon onvriendelijke ambtenaar. Er was aanvankelijk maar 1 loket open maar op een gegeven moment werd een tweede geopend en waren we vrij vlot klaar. Bij de echte grens stond een slagboom die voor elk voertuig handmatig werd geopend.
Aan de Zimbabwaanse kant van de grens zou een bus staan die ons naar de Victoria Waterval zou brengen. De bus was er niet. Carel was ontstemd en ging bellen. “Busje kwam zo!”werd gezegd. Maar er kwam niets. Na een tijd konden we ineens in een bus stappen die de hele tijd vlakbij ons geparkeerd had gestaan.
Na ongeveer een uur rijden kwamen we in het plaatsje Victoria Falls. Je kon zien dat de econome daar goed draait. Er werd driftig gebouwd en er was al een KFC en McDonalds kwam gauw stond op een billboard. We werden bij de ingang van het nationaal park van Victoria Falls uitgezet. Daar stonden de wereld souvenir verkopers en ook een groep dansende jongens. Na het betalen van 30US$ entree hebben we in het park eerst maar eens koffie met carrot cake genomen. Het smaakte goed! Daarna zijn we op diverse uitkijk punten van de canyon gelopen. Het was indrukwekkend! Daar waar de nevel van de waterval terecht komt is het weelderig groen. Daarwaar de nevel niet kwam was het dor. Aan het einde van de canyon was een brug die Zimbabwe met Zambia verbindt.
Na de wandeling waren we allen kletsnat van zweet en hadden we trek. Carel had voor ons gereserveerd in het chique Victoria Hotel (een buitenverblijf van de Engelsen uit de koloniale tijd). Het eten was daar heerlijk maar de bediening was chaotisch. Na heel lang wachten kregen we eten en na nog langer wachten kregen we de rekening. Bij de het chique hotel was een golfbaan waar wat wrattenzwijnen met hun jongen liepen te grazen.
In het busje werden we vervolgens naar een artists market gebracht waar je meteen besprongen werd door verkopers. Volgens mij vond iedereen dat vervelend want iedereen van de groep stapte snel weer in ons busje. Op de terugreis naar de grens met Botswana begon de airco eerst kabaal te maken en vervolgens werkte die niet meer. We waren blij dat we bij de grens waren en weer in de open safari auto konden stappen. We werden snel uit Zimbabwe ‘uitgeschreven” en bij de Botswaanse grenspost ging het ook snel. Daar moesten we door de ontsmettingsbak lopen. Mijn wandelschoenen zijn lek dus ik deed het wat summier...
Op het laatste stukje naar de camping stak een groep olifanten heel plotseling de weg over, net al vanmorgen op de heenreis. Toen liet één van de olifanten zien hoe hij met geringe krachtsinspanning een boompje knakte met zijn slurf en het toen gedeeltelijk op at.. Er waren twee hele kleine olifanten bij. De olifanten blijven indrukwekkend maar we hebben dus gezien dat ze ook behoorlijk kunnen vernielen. Ik begrijp dat de boeren niet blij zijn met olifanten. De buschauffeur vertelde ons dat er nu een proef gedaan wordt om olifanten uit een bepaald terrein te houden: er wordt een rij bijenkasten neergezet omdat olifanten bang zijn voor bijen...