Tonga... met geen optimaal internet

Maandag 9 januari, vervolg...
Zo dat was heftig! 36 uur in de weer, waarvan 24 reizen of wachten om te reizen. In Auckland hebben we de Canadese dollars omgewisseld voor Tonga dollars. Dat was even balen want ze hebben 30% provisie gerekend.
We zitten nu in een hotelletje vlak bij Neiafu op de eilandengroep Vavau van het Koninkrijk Tonga. De vlucht van Auckland naar het hoofdeiland van Tonga was met een redelijk groot vliegtuig. Het was daar 32 graden en toen we uit het vliegtuig stapten was het net alsof je met alle kleren aan in de sauna stapt. Mijn zwarte corduroy broek die lekker was in de koud, is niet fijn bij 30 graden. Maar niet klagen!
Tonga International Airport is klein en er waren maar enkele toeristen. Na het oppikken van onze rugzakken liepen we naar buiten waar Tongaanse mannenen met traditionele mziek aakten en erbij zongen. Het klonk goed. We werden aangeklampt door mannen die ons een taxi aanboden. We hadden echter al geregeld dat wij bij de internationale terminal zouden worden opgepikt door het reisbureau dat ook de binnenlandse vlucht naar Vavau heeft geregeld. Dat niet wetend hoe ver het naar de domestic terminal was. Twee jonge meisjes wachtten ons op en brachten ons per auto naar de domestic terminal (die slechts een paar honderd meter verderop was) en begeleidden ons naar de incheck balie. Daar vingen ze $50 voor. Achteraf hadden we het lopend kunnen doen.De domestic terminal was een kleine loods met een houten balie voor het inchecken, een houten balie voor het instappen, wat bankjes en wat (vieze) wc's. De meisjes gingen weer verder met de belofte dat ze ons op de terugreis weer opvangen.
Bij de internationale vertrekhal hadden we gezien dat het er veel mensen in het zwart gekleed en met gevlochten matten om hun middel liepen. Bij de binnenlandse vertrekhal vertelde de office manager ons dat er onlangs 3 mensen van Tonga waren omgekomen bij een busongeluk in Nieuw Zeeland en dat 1 van de lichamen op dezelfde vlucht als wij, terug naar Tonga kwam. Het betrof een schooljuf van Vavau. En haar lichaam zou ook op dezelfde vlucht als wij naar Vavau worden gebracht. Terwijl wij buiten bij de vertrekhal wachtten zagen we een optocht met een muziekkorps en een versierde auto met de lijkkist erop naar een grote tent naast de vertrekhal gaan. Daar waren tal van mensen, allen in het zwart en met de matten om. Een vrouw vertelde ons dat het rouwgewaden waren. Er was een afscheidsceremonie, er werd eten rondgebracht en daarna werd de kist naar het vliegtuig gebracht.
Een Tongaanse vrouw in gewaad vertelde ons dat zij de coördinatie van de terugkeer van het lichaam vanuit Nieuw Zeeland moest regelen. Ze mopperde dat de autoriteiten zo strak met regels om gingen waardoor de oude moeder van de omgekomen vrouw slechts een paar uur zou hebben om afscheid te nemen van haar dochter voordat ze morgen op Vavau zou worden begraven.
De mensen hier zijn heel vriendelijk naar ons. De coördinatrice had zakken kokosnoten en een hele stapel bakjes met porties gebakken kip, worst en aardappelpuree (zo leek het tenminste ) aan laten rukken voor degenen die met het vliegtuig mee was gekomen en trek had. Tonganen houden kennelijk van eten, hun postuur is er ook naar. Het zijn forse, mooie mensen om te zien!
De coördinatrice beval een jongen die er zat om 2 kokosnoten open te maken, 1 voor ons en 1 voor haar. Wat ging dat er goed in! De kokosmelk is goed tegen de dorst en het laagje kokos smaakte voortreffelijk! We mochten ook wat van het andere eten hebben maar dachten dat het slimmer was om daar nog even van af te zien.
Na verloop van tijd was de ceremonie ten einde en kwam iedereen naar de vertrekhal. We vroegen ons af hoe groot het vliegtuig zou zijn... Hier was geen security check. Alle passagiers (wij als enige toeristen) liepen naar het propeller vliegtuig dat klaar stond. De pilot zeg dat we in mochten stappen maar raadde het af omdat het ruim 50 graden in het vliegtuig was. We konden beter wachten totdat de kist en bagage waren ingeladen.
Het vliegtuig was helemaal vol en hoe de airco ook zijn best deed, het was en bleef smoorheet. Indrukwekkend was hoe rustig de Tonganen bleven. De solo stewardess had het ook warm, gelukkig voor haar hoefde ze niet veel te doen in de 1 uur durende vlucht. Jammer dat het bewolkt was anders hadden we alle kleine eilanden kunnen zien.
Op Vavau aangekomen stonden we snel buiten. Het was hartstikke druk met mensen en auto's maar geen taxi te bekennen. Alle mensen waren gekomen voor de begeleiding van de overleden vrouw. Na wat rondvragen heeft een man een taxi voor ons gebeld. Die was er vrij vlot en zo sloten wij achter aan bij de rouwstoet. Onze taxi heeft betere tijden gekend, hij maakte wonderlijke geluiden, de vering was niet zo goed maar het was een taxi. De rouwstoet reed rustig, het was een verzameling van zeer oude wrakken-auto's, nieuwe auto's, pick-ups met allemaal mensen in de laadbak, een bus zonder ramen. De rit duurde best lang en kennelijk gingen mensen zich vervelen. Wij zagen hoe mensen die in de open kofferruimte van een auto zaten, de inzittenden van een ander auto met mango's bekogelden.
De taxi leverde ons af bij ons hotelletje. Tot onze schrik was die gesloten, geen mens te bekennen. Balen, want we zaten een heel eind van het dorp af, de taxi was weg, geen andere huizen vlakbij en de lange reis begon zijn tol te eisen. Na een tijd kwam een auto aan en dat bleek de man van de eigenaresse te zijn. We waren lichtelijk geïrriteerd maar gelukkig hadden ze wel op ons gerekend en we kregen een mooie kamer en een biertje om af te koelen. Het restaurant van het hotel was gesloten en daar hadden we wel op gerekend toen we dit boekten. Om ons tegemoet te komen regelde de baas een taxi opdat we in het dorp konden eten. Een Poolse man die ook in het hotel verblijft vroeg ons of we mee willen(betalen) aan een snorkeltocht morgen. Daar willen we nog over nadenken...
Na het avondeten vallen we uitgeput in bed.

Dinsdag 10 januari
Het was vannacht erg warm. We moeten nog wennen aan de overgang van koud naar heel warm. Wel zijn zijn we in ieder geval wat uitgerust. Bij het ontbijt kletsen we met een paar andere gasten. Kennelijk komen hier veel Nieuw Zeelanders. De eigenaar komt uit Tasmanië. Tegen de Pool zeggen we dat we niet mee gaan. Als je met onze witte huiden nu een hele dag het water opgaat dan verbrand je levend!
We lopen naar het dorp, ongeveer 40 minuten en ook warm. Daar halen we geld uit de muur, kopen wat mango's op de markt en zitten we een hele tijd onder een vijgenboom. Een paar kinderen komen hun Engels oefenen op ons. Als we wat drinken en zoutjes hebben gekocht voor vanavond lopen we terug naar ons hotel. Wat is het heet! Er is wel een zeewind maar ondanks dat zijn onze kleren drijfnat van zweet als we terug in het hotel zijn. Op de veranda genieten we van het uitzicht op een baai met eilandjes terwijl we langzaam weer afkoelen.
We hebben heerlijk gegeten in ons hotel, nu was het restaurant wel open. Dit hotel is van een Tasmaanse echtpaar. Dit is laagseizoen voor ze, de drukte is in juni, juli en augustus. Dan is het hier veel koeler en dat trekt veel mensen uit Australië en Nieuw Zeeland. De mensen komen grotendeels voor de walvistrek die bij deze eilandengroep is. De walvissen komen hier om hun jongen te baren. De hoteleigenaar vertelt dat er tochten zijn waarbij je met de walvissen kan zwemmen.
Na het eten lopen we een stukje door het bos naar het water. Het is weer vloed. We zien vliegende honden die in de grote bomen langs het water hangen. Hier hebben ze grote ijsvogels die een prachtig turquoise kleur hebben.
Later zien we vanaf de veranda hoe een stel koeien uit het bos komt en de tuin van de hotel eigenaar denderen. Zijn koeien, die daar aan een stick staan, raken gestresst. Hij gaat met zijn honden en een lange stok de indringers verjagen. Hij vertelde dat hij zijn drie honden nodig heeft als waakhonden. Hij heeft ook varkens en hoewel hij die 's avonds opsluit zijn er varkensdieven die proberen 's nachts hun slag te slaan. Dit in plaats van een plofkraak....
De Poolse man die ons mee wilde hebben heeft wat veel zon gehad. Hij is zo rood als een kreeft en voelt zich beroerd. Hij heeft geboekt om morgen te snorkelen (nog meer zon) maar heeft er eigenlijk helemaal geen zin in. Zou ik ook niet hebben als ik zo verschrikkelijk verbrand was.

Woensdag 11 januari
De charme van zo'n afgelegen plek is dat ondanks dongels en beloftes, er geen internet of telefoon verbinding is. We gaan er van uit dat thuis alles goed is!
Het heeft vannacht een paar keer geregend, de gasten die hun kleren over de veranda hadden gehangen om te drogen, hebben nu nog natte kleren. De nacht was ondanks de regen heel warm; gelukkig went de warmte al. De zon brandt om 8 uur al! Ons is geadviseerd genoeg zout te eten. Als ik even een beetje zout op mijn toast wil strooien valt de deksel eraf en heb ik de hele inhoud van het potje op mijn toast liggen.
Het wordt eb en enkele eilanden nabij het hotel komen dan "droog" te liggen. Ik weet niet of je er heen zou kunnen lopen, waarschijnlijk is het diepe drab.
Wij hebben onze rugzak ingepakt en gaan straks met de taxi naar ons volgend verblijf; Mystic Sands Resort. We zijn benieuwd. Het is maar en klein stukje verderop maar dan aan het strand niet in de mangrove bossen zoals we nu zitten.