West Coast Wilderness Railway

Maandag 30 januari

Het begon vannacht te regenen en toen we om 8.30 uur de weg overstaken van onze kampeerplek naar het treinstation regende het nog steeds. De locomotief was al met getoeter en veel stoom uit zijn garage gehaald en aan de wagons gekoppeld. Het waren er 3: een eersteklas waar de passagiers een maaltijd en champagne onderweg kregen, een restauratie wagon en een wagon voor de 2de klas. Het was niet druk op het station. In ons wagon (2de klas want we hadden geen zin in champagne voor de lunch) zaten we met z'n vijven. In de eerste klas zaten iets meer mensen.
Deze spoorlijn is eind 1800 aangelegd toen er koper bij Queenstown werd ontdekt. Een rijke Ierse man, eigenaar van de te exploiteren kopermijn, gaf de opdracht een spoorlijn door het regenwoud aan te leggen naar de kustplaats Strahan. Dit om middels schepen koper af te voeren en voorraden aan te voeren. De eerste ingenieurs zeiden dat de aanleg van de spoorlijn een onmogelijke klus was gezien het ondoordringbare en steile terrein. Zij werden ontslagen een de volgende ingenieurs pakten het slimmer aan. Zij zeiden: "misschien kan het". En zo werd met schoppen, pikhouwelen en kruiwagens de spoorlijn tussen Strahan en Queenstown aangelegd over een afstand van ongeveer 60 kilometer. Het aanleggen van het spoor Stadskanaal -Assen (ook met de hand aangelegd) moet een makkie zijn geweest als je het hiermee vergelijkt. Het klimaat hier maakte het werken aan het spoor een hel. Het regent hier 350 cm per jaar en het regent gemiddeld 320 dagen per jaar. De werklieden sliepen in tentjes. Warme douches en droge kleren was er niet bij voor hen. En in het bos krioelt het ook nog eens van de bloedzuigers (Menno Jan heeft al ervaring met Australische bloedzuigers)
Met een slakkengang vertrok de trein (op z'n snelst reed hij 25 km/u) de bergen in. Ondanks de regen was het prachtig. We reden door de dichte bossen - zo dicht dat hier geen wilde dieren leven en vroeger ook geen Aboriginals. Daar waar de trein tussen door rotswanden moest rijden was er soms maar 30 cm tussen de ramen van de wagons en de rotswanden. We reden over een aantal spoorbruggen. Op het steilste gedeelte van het tracé worden tandwieltjes gebruikt om te voorkomen dat de trein achteruit glijdt of te snel vooruit gaat. Om minder steile stukken wordt wat zand op de rails gespoten om ze stroever te maken. De conducteur vertelde veel over het ontstaan van de spoorlijn en de geschiedenis er omheen. Het was reuze interessant!
Na 2 uur bereikten we ons het eindpunt van onze rit. Vanuit Queenstown was ook een trein gekomen en bij het station Dubbill Barrill moesten beide locomotieven gedraaid worden om weer terug te kunnen. Ze werden op een draaiplateau gereden en met de hand omgeslingerd (27 ton locomotief dat door 2 man werd gedraaid). Op de terugweg zaten wij in de achterste wagon en hadden we een prachtig vrij uitzicht. Terug in Strahan regende het nog steeds. Het gebied doet zijn naam eer aan: rainforest. Dit is de eerste regendag van onze vakantie dus we mogen niet klagen, maar fijn vinden we het niet.
We stapten snel in de camper en zetten voor het eerst de verwarming aan. We hadden een lange broek en trui aan maar het was nog niet warm- en ik had heel optimistisch een korte broek meegenomen in de trein voor het geval dat het warm zou worden! Wat hebben we het gisteren getroffen toen we op Cradle Mountain gingen wandelen! Met dit weer had je weinig gezien en was het miserabel lopen geweest. De Overland Track lopen (wat onze Duitse Carolina nu doet) zal nu geen pretje zijn.
We zetten gauw koers naar het oosten in de hoop dat de regen daar minder zou zijn. Queenstown was de eerste plaats waar we door kwamen. Hier was de grote kopermijn die tot 1980 in bedrijf was. Het hele gebied rond deze stad was eens ook regenwoud. Nu is het kaal, vervuild; een geërodeerde stel bergen. Ook de rivieren zijn door de kopermijn ontzettend vervuild. Gelukkig begint de natuur zich de laatste jaren iets te herstellen. We zagen vandaag een zee arend - een teken dat er weer wat leven in het water komt.
Dit gedeelte van Tasmanie is bijna onbewoond. De wegen zijn slingerend en steil. Dat verveelde na een paar uur, vooral omdat er door de regen en laaghangende bewolking weinig te zien was.
Rond 17 uur vonden we een camping voor de nacht in Tarraleah. We hadden eerst overwogen om bij een stuwmeer te staan maar het was daar niet echt mooi. Tarraleah is een dorpje met 10 inwoners en ongeveer 15 huizen (waarvan een aantal leeg staan). Dit was eens een dorpje met honderden inwoners die allen ten behoeve van de bouw van de waterkrachtcentrale hier woonden. Toen de centrale gereed was trokken de bewoners weg. Nu is er als bedrijvigheid alleen een camping (die niet bruist van leven). Het is een rare sfeer want er is een kerk, een gemeentehuis en een school en het ziet er allemaal nog netjes uit.. alleen worden ze niet meer gebruikt. Maar wie wil hier ook wonen? Geen werk, geen winkel en het volgende plaatsje is 65 km verderop.
We hebben in ieder geval een lekker rustige plek voor de nacht!