Op naar Quesnel

31 december
Het uitslapen ging al iets beter, we waren pas om 4.30 uur wakker. Nog even blijven liggen en dan deden we net alsof we thuis zijn: een kop koffie maken en een broodje pakken. Het was hier helemaal wit, er lag iets van 40 cm sneeuw. We gingen 's ochtends met Judy een lange wandeling maken langs Shuswap Lake. Het meer was deels bevroren en mensen waren erop aan het wandelen en langlaufen. Langs de rand van het meer is een strook moeras waar bevers zitten en de zomer heel veel vogels. Nu was er niet veel te zien maar we genoten van de kou, de frisse lucht en de sneeuw.
Voor de lunch maakten Judy en Duaine bacon and eggs met hash browns en toast, Dat ging er goed in! Daarna deden we wat spelletjes en gingen we bij Judy's moeder langs. Het was fijn om haar te zien - ze wordt oud en vergeetachtig en je weet niet of dit de laatste keer is dat we haar zien.
Het was een gek idee dat de jaarwisseling in Nederland al geweest was. Oudejaarsavond in Salmon Arm was rustig, een spelletje doen en een borrel drinken. Buiten was het ook rustig, hier wordt bijna geen vuurwerk afgestoken. Heel anders dan bij ons!

1 januari
Na het ontbijt namen we afscheid van Judy en Duaine. Het was een kort, maar gezellig bezoek. Hopelijk zien we hen volgend jaar bij ons!
Vandaag gingen we naar Quesnel, ruim 500 km naar het noorden. Het was rustig op de weg. Dat scheelt heel veel opspattende bruine sneeuwesmurrie. Tot Kamloops was de weg glibberig, we zagen 3 auto's die van de weg waren gegleden, zo te zien alleen materiële schade. Het was een prachtig besneeuwd landschap, ook van Kamloops tot aan Cache Creek. In de zomer is het een dor gebied, nu leek het veel mooier. In Cache Creek stopten we bij de Subway, ik bestelde voor Louw, dan hoefde hij zich niet op te winden over alle keuzes. Ook in Subway was het koud, we reden gauw verder.
Ondertissen brak de zon door; het was zo ontzettend mooi om hier te rijden. Het is -10 en als we even uitstapten om foto's te maken dan merkten we dat het verschrikkelijk koud was door de harde wind. Maar goed dat we snel weer in de warme auto konden!
Onderweg was het een wisselend landschap, delen met alleen bos, stukken met open vlaktes en soms wat huizen of boerderijen. We reden over de Cariboo Highway en kwamen langs de Milehouses van vroeger. Dit waren de stopplaatsen voor de stagecoaches. Sommigen, zoals 59 Mile House en 70 Mile House zijn slechts 1 of enkele (oude) gebouwen. Andere Milehouses zijn uitgeggroeid tot een dorp of stad.
Langs de weg zag je af en toe huizen. Die zijn anders dan bij ons, doordat men hier meer ruimte en minder (milieu)regels heeft kan men bouwen zoals men wil. Zo zag je regelmatig een samenstel van meerdere gebouwen in diverse staat van onderhoud op 1 erf, vaak ook oude voertuigen die er kennelijk al geruime stijd staan.
We reden ook door 100 Mile House, het stadje waar wij vroeger onze boodschappen haalden. 100 Mile House is bijna niet veranderd in jaren dat wij weg zijn. Het heeft nof steeds weinig sfeer en the Red Coach Inn staat er ook nog steeds.
De afslag naar Canim Lake reden we voorbij in de richting van Quesnel. Ook hier was het zonnig en mooi. Volgens de Tom tom zou het 5 1/2 uur rijden zijn van Salmon Arm naar Quesnel. We dedeb er een uur langer over en waren om 16 uur in Quesnel, net voordat het donker begon te worden.
We gingen een kop koffie drinken bij Tante Lotte.Ze was blij om ons te zien- we hadden haar 3 1/2 jaar geleden voor het laatst gezien. Ze zag er goed uit voor haar bijna 91 jaar. Daarna gingen we naar ons hotel: Billy Barker Casino. Het zag er goed uit.
We hadden geen zin om nog op zoek te gaan naar een restaurant en aten in het hotel. Daarna gingen we het Casino in. Het was geen lol aan: je moet minimaal een biljet van 5 dollar in de slotmachines gooien en na 2 minuten ben je er doorheen. Na een paar pogingen met alleen verlies stopten we. We hebben nog een hele vakantie voor ons en wilden niet nu al veel geld verbrassen! Volgens mij wil ik niet meer naar Las Vegas, daar zul je even snel door je geld heen zijn.