Onderweg naar Rundu

Vrijdag 21 september

Vanmorgen kon ik nog lekker zwemmen voor het ontbijt. Het is maar de vraag wanneer we weer zo’n mooi zwembad hebben. Vannacht hoorde ik een leeuw brullen. Dat is indrukwekkend!
Om 8 uur gingen we weer de weg op voor het laatste stuk door de Etosha National Park. Ons eerste doel was de waterpoel waar we gisteren als eerste waren. Tot onze blijdschap lagen er een aantal leeuwen met in ieder geval 1 jong. Het was redelijk dicht bij dus ik hoop dat de foto’s mooi zijn! Wij zijn tevreden!
Onderweg naar de uitgang van het park bij Namutomi zagen nog veel wild: giraffen, olifanten, zebra’s, impala’s, springbokken en gnoes. In Namutoni hebben we even bij het fort gekeken dat door de Duitsers is gebouwd. Die was helemaal in verval. Het is een paar jaar geleden helemaal gerenoveerd en is inmiddels al weer behoorlijk aan het af takelen. Het onderhouden van gebouwen is geen sterk punt van de Namibiers.
Vlak buiten Namutoni was nog een mooie waterpoel waar van alles kwam te drinken: 6 giraffen, impala’s, oryxen en gieren. De laatsten hadden we nog niet gezien. De gieren zijn echt ontzettend grote vogels en als ze aan komen zeilen dan komt er echt wat aan! Mooi zijn ze niet.
Bij de uitgang van het park moesten we laten zien dat we betaald hadden en werd er gevraagd (eerst door een vrouwelijke politieagent en later door een mannelijke) of we rauw vlees of eieren bij ons hadden. Het stel van onze groep die voor ons reed hadden eieren bij zich en moesten die weggooien voordat ze het park uit mochten. De mannelijke politieman wilde in onze koelkast kijken maar hij keek Louw toen diep in de ogen en zei “ I can see you are honest” en we mochten doorrijden. Hier zijn op veel plaatsen controles op vlees en melkproducten; dit ter voorkoming/verspreiding van veeziektes. Er is ook een mega lang hek dwars door Botswans en Namibie om te voorkomen dat vee en wild van noord naar zuid trekt. Daarmee zijn ook natuurlijke trekken van wild verstoord. Lang leve de beschaving!
Vervolgens kwam een saai stuk asfalt met alleen rechte wegen. Onderweg was niet veel nieuws voor ons te zien, ook nauwelijks wild. We zijn wel gestopt bij een sinkhole (een meer dat is ontstaan door het verzakken van de grond, Oshikoto Lake. Het was een prachtig meertje in het midden van het verder zo dor gebied! Het is klein, omringd door rotsen en de stroming erin is zo sterk dat ze niet kunnen bepalen hoe diep die is. Toen de Duitsers de strijd om Namibie aan het verliezen waren hebben ze hun kanonnen en geweren in het meer gegooid. In 1927 is een jongen in het meer verdronken maar zijn lichaam is nooit gevonden. Men vermoed dat onderaardse watergangen dit meer verbinden met een ander sinkhole meer dan 40 km verderop. Toen we aan het lunchen waren bij het meertje kwam er gestreepte mangoose bij ons schooien.
Daarna hebben we bij een supermarkt onderweg wat boodschappen gehaald. We zijn niet gestopt in Tsumeb en Grootfontein. Dit zijn best grote stadjes, waarschijnlijk met een belangrijke streekfunctie. Het was weer 37 graden vandaag. Het was daarom niet aantrekkelijk om ergens te stoppen en een stadje te bezichtigen. Ondanks de airco valt het dan niet mee om wakker te blijven op saaie, rechte wegen.
Roy’s campsite is onze stop voor vannacht. De camping is versierd met wrakken en onderdelen van auto’s. Het is zoals alle campsites die we tot dusver hebben gehad, erg stoffig. Alles wordt ook tijdens het rijden stoffig: in de cabine van de camper, in de camper, je haar, je kleding. Deze camping is veel kleiner en rustiger dan de vorige in de Etosha Park. Daar zaten ook de nodige groepen Japanners/Chinezen. Hier heb ik alleen Duitsers en onze groep gezien. Deze camping vonden we fijn. We stonden wat ruimer opgesteld waardoor je meer vrijheid en privacy hebt.
Morgen hebben we een rit van 420 kilometer naar de grens met Angola. We rijden dan door de zogenaamde Caprivi strook, een smal gebied van Namibie dat tussen Angola en Botswana ligt. We zitten nu in malaria gebied dus nemen we braaf elke avond ons pilletje.
Aan het eind van de middag zag ik een vogel paniekerig fladderen in de bosjes. Ik dacht dat een onverlaat iets achter had gelaten waarin de vogel, een soort parelhoender, verstrikt was geraakt. Het was een soort net. Ik zou de vogel net bevrijden toen een man aan kwam en zei dat ik er af moest blijven. Er bleken 2 biologen op de camping te staan die vogels vingen, onderzochten en ringden. Maar goed dat ik de vogel niet had bevrijdt. De bioloog zei dat ze de vogels vingen voor hun avondeten maar ging vervolgens laten zien hoe ze de vogels onderzochten en ringden.
De biologen vertelden over een kolonie van 5000 crimson breasted bee-eater (karmozijn bijeneter) die ze vlak bij Katima Mulilo hadden bezocht. Ze raaden het ons aan om daar ook heen te gaan. We zagen in het reisschema dat we over een paar dagen naat Katima Mulilo gaan en willen die vogels heel graag zien!