wat een verandering!

Dinsdag 13 januari
Om 7 uur zijn we al wakker en stappen uit bed. Na het ontbijt nog even de restjes inpakken. Martje krijgt dan nog met een borrelend toilet te maken, waaruit rioolwater omhoog komt zetten. Het blijft bij een vieze broek die ze nog redelijk schoon kan maken.
Ons vervoer zou tussen 9 en 9.30 uur langskomen. Als hij er na half tien nog niet is willen we gaan bellen met het kantoor waar ze blijven, maar zoals altijd komt hij dan net aanrijden. We zijn de laatste (11de en 12de) passagiers en Martje wordt ergens halverwege in de bus gepropt ( haar rugzak komt voor de voeten te staan van de man achter haar dus die zat helemaal klem) en Louw mag voorin naast een Nederlandse jongen. Hij was afgelopen zomer met zijn ouders door Java en Bali gereisd en vond het zo leuk dat hij nu in z’n eentje nog eens terug kwam naar Bali. Na een paar dagen Kuta besloot hij toch maar door te gaan naar het rustigere Ubud. Hij vertelde mij nog dat een een Mazda MX5 bedrijf in Gasselte zat. Ik wist dat niet, is vermoedelijk het bedrijf waar vaak cabrio’s op het erf staan.
Met alle ramen open en toeterend en slalommend tussen brommers en langzaam verkeer zijn we na ruim een uur op het vliegveld. Trouwens ze hebben tegenwoordig voetgangersoversteekplaatsen op Bali. We hebben ontdekt dat bestuurders kennelijk niet weten waarvoor zoiets dient.

Wij worden als eerste op het vliegveld uit gezet. Het is hier behoorlijk verbeterd sinds de laatste keer; een hele nieuwe grote vertrekhal. We checken in en dan moet Louw na de bomcheck nog zijn lucifers en aanstekertje inleveren. Ik mopper wat dat het maar een heel klein aanstekertje is en ik deze bewust in de grote rugzak gedaan heb, zodat deze niet aan boord komt. De officer laat me dan een uitgebreide kaart zien met wat er allemaal niet aan boord mag en geeft m’n kleine aanstekertje terug en zegt dat ik deze maar in m’n broekzak moet doen. Oké.
Later gaat de kleine rugzak nog door een scanner, maar daar zien ze mijn kleine aanstekertje niet. Op de luchthaven kopen we nog een paar repen en een fles water van de laatste rupiahs. Bij de gate moet de kleine rugzak weer bekeken worden met de hand en word je vervolgens gefouilleerd. Weer wordt de kleine aansteker niet gevonden, want deze heb ik goed opgeborgen in de portemonnee, waarvan ze uitgaan dat er geld in zit. Ook Martje haar volle fles water die aan de buitenkant van haar rugzakje hangt wordt niet ontdekt. Hoezo een degelijke controle?
Op tijd gaan we de lucht in en na een lunch komt na anderhalf uur de kust van Australië in zicht. Een onherbergzaam rood landschap, waar je volgens mij niet kunt overleven als je daar gedropt wordt. Het is redelijk onbewolkt en vanuit de lucht zie je vele rivierbeddingen door het land lopen. Het zijn net waaiervormige aders. Volgens mij vliegen we over de Kimberley’s, waar we graag doorheen hadden willen reizen, maar ons werd afgeraden omdat het nu het natte seizoen zou zijn. Na nog eens een 1,5 uur vliegen zien we weer wat afgebakende landerijen verschijnen en weldra landen we op Perth Airport. Het was een rustige vlucht zonder hobbels. Op het vliegveld vullen we de Ebola-kaart in met “Nee” en gaan dan door de immigratie en de douane. Na wat vragen beantwoord te hebben mogen we door. Het is 32 graden in Perth bij onze aankomst. We waren vlot door de "border control", kennelijk is onze uitstraling / leeftijd vertrouwenswekkend.

We besluiten om een taxi te nemen, anders moeten we met de shuttle bus en deze dropt ons in downtown Perth en dan moeten we nog eens 2 km in de hitte en volle bepakking naar ons hotel lopen. We worden een dagje ouder en vinden dat we ons deze luxe nu wel eens kunnen permitteren, kosten 50 dollar. Oeps... dat zijn pas prijzen!En wat een verschil met de rijstijl op Bali. Rustig cruisend over de brede en rustige wegen kwamen we, zonder gesteggel over de prijs van de taxirit, in een half uur door de drukte van de avondspits bij ons hotel aan. We hebben helaas geen uitzicht op de Swan River maar op een ziekenzaal van het ziekenhuis naast ons.
We gaan eten in het zakencentrum van Perth, maar daar is ’s avonds om 19:30 het meeste al dicht en het wordt een KFC-maal. Veel en vet. Martje stopt er al snel mee en heeft er de hele nacht nog last van. Ondanks dat het hier vandaag dik 30 graden is geweest, koelt het ’s avonds snel af en we besluiten om de airco uit te doen en het raam open te zetten.

Het is hier zo stil op straat na Bali, auto's rijden rustig, geen mannetjes die je taxi vervoer aanbieden. En je kan hier zomaar over de stoep lopen en tegelijk om je heen kijken. Dat moet je in Kuta niet, en Ubud helemaal niet doen. Dan struikel je over een opstaande betonnen plaat of stap je in een groot gat in de stoep.

Woensdag 14 januari
Redelijk op tijd eruit. De computer wordt nog even door een behulpzame hotelmedewerker aangepast voor het Wifi hier, omdat deze nog op het oude XP draait. We moeten nog vreselijk aan het “ dure” Australië wennen en een simpel ontbijt voor Euro 17 voor ons tweeën vinden we te veel en gaan in Perth centrum ontbijten waar we slechts Euro 16 kwijt zijn! Kopen bij het toeristencentrum een NP-card en hebben dan bij bijna alle NP (nationale parken) die we tijdens onze camperreis aan doen gratis toegang.
Lopen door naar de Belltower, maar deze valt ons tegen tussen alle skyscrapers en gaan via een park door naar het Australian Art Museum, waar het lekker koel is. Maken nog een foto van een kunstwerk dat we thuis als voorbeeld kunnen gebruiken voor een anti-reiger ding voor in de visvijver thuis. Lopen door naar de Haystreet Mall en gaan daar in een foodcourt wat eten en naar mensen kijken.
PS Judy, nobody can make carrot cake taste as wonderful as yours!

Vervolgens door de hitte naar Kingspark en genieten daar van het uitzicht op de Swan River en ook bedenken waar we morgen heen gaan met onze camper. Bij ons hotel nemen we nog even een duik in hetzwembad. Het water is hier wel een stuk kouder dan op Bali.
Via de Nederlandse baliemedewerkster hebben we te horen gekregen dat we lekker en niet al te duur kunnen eten bij een Kantonnees restaurant hier vlakbij en het eten was inderdaad heerlijk en niet al te duur. Als we terug lopen naar het hotel is het bijna fris. Dat waren we niet meer gewend op Bali. Misschien komen de fleece vesten 's avonds toch nog van pas!

In de avonduren werkt Martje de site nog even bij en skypt met Ursula zonder beeld. Louw mag daarna onder het genot van een VB-tje het dagboek bijwerken en dan zit er alweer bijna een dag op.

We hopen dat alles daar goed is en genieten van de reacties!