Eindelijk weer Internet

Donderdag 22 januari

Het is vandaag een korte rit van slechts 200 kilometer. We gaan naar Emu Creek Station. Vanaf de highway is het 22 kilometer over een rode zand/grindweg waarop je ongeveer 80 km/u met gemak kan rijden. Hier moeten we echter niet rijden als het nat is want dan komen we met onze logge bus niet vooruit of achteruit. Ik ben nog niet vergeten hoe glibberig het rode zand de vorige keer in Australië was. We komen bij de station aan dat bestaat uit een paar lage gebouwen en schuurtjes, met her een der een grote machine geparkeerd. Er is niemand te zien dus we lopen naar een deur waar we stemmen horen. Daar zijn de baas en zijn vrouw net aan de koffie en wij krijgen meteen een kop koffie. Er is ook een jong stel Fransen die hier een paar dagen werkt voordat ze door de woestijn naar Alice Springs rijden. Ze hebben een 2WD busje, zonder airco. De Boer vindt het in deze tijd van het jaar en met zo’n busje ( en slechts 1 reserve band en 10 liter extra brandstof), onverantwoord. Maar zij zijn vastbesloten om het te doen: het lijkt ze een avontuur. Ja, mits je het overleeft! Ik zou het niet willen.
Na een paar uur gezellig kletsen en wat verse koekjes die de bazin net gebakken heeft, vroeg de baas of wij gewoon voor de gezelligheid voor de dag kwamen of dat we wilden kamperen. Wij willen hier een nachtje blijven en kunnen een plek langs de rivierbedding uitzoeken. We mogen hier zelfs een kampvuurtje maken. Dat is ons nog niet overkomen.
De baas vertelde dat hij rond de kerst gebeten was door een nog onbekend insect en dat hij er bijna aan overleden is. Zijn vrouw had de Flying Doctors gebeld maar die vonden het niet nodig om te komen. Toen hij al zieker werd heeft zijn vrouw hem in de auto naar het ziekenhuis in Exmouth gebracht (200 km rijden) Daar ging het zo slecht met hem dat hij alsnog door de Flying Doctors daar met het vliegtuig opgehaald is en naar het ziekenhuis in Perth gebracht is (1200 km verder). Wat voor insect het geweest is, is onbekend gebleven maar nu is hij extra alert op alles wat insect is.
We vragen of we hier mogen eten. Dat kan en da boerin maakt een lunch van “leftovers”: rijst, kip in een sausje en een lekkere salade! Heerlijk! Benieuwd wat de pot vanavond schaft.
Volgens de boerin zijn alleen Nederlanders, Duitsers en Fransen zo dom om in deze vreselijke warme tijd van het jaar hier te komen.
Ze hebben hier een boerderij van 300.000 acres, een oppervlakte van 64 x 42 kilometers. Zij zijn een klein station; de buurman heeft 1,2 miljoen acres. Zij hebben hier vleeskoeien die het hele jaar kunnen gaan en staan waar ze willen. 2x per jaar worden alle koeien opgehaald; ze worden gespot met vliegtuig en naar de verzamelplaats gedreven met motorfietsen, quads of bull-buggy’s. Het vee wordt dan gemerkt en een deel wordt verkocht. Het dagelijks werk van de boer is om te zorgen dat de koeien op diverse plaatsen voldoende water hebben.
Boodschappen bestelt de boerin via Internet en dan wordt het 1x per week bezorgd. Er komen hier regelmatig bezoekers en de boer en boerin blijven zich verbazen over hoe slecht voorbereid sommigen hier heen komen. Naast het veebedrijf wordt wat geld bijverdiend door kampeerplekken te bieden aan toeristen, een bed and breakfast en onderdak en maaltijden voor mannen die in de mijnbouw werken. Wij maken ook gebruik van de mogelijkheid om een home-cooked meal te krijgen!
Na het middag eten trekken wij ons terug naar ons plekje aan her rivier. Je kan niet zoveel zien van het riviertje; de rivierbedding is op enkele poelen na, droog. Het waait redelijk dus het is vol te houden. En de eucalyptus bomen geven wat schaduw. Martje doet het hoofdnet op tegen de vliegen. Het ziet er niet uit maar is wel functioneel.
Er zijn hier veel vogels te zien; parkieten, met een rode blos of een fluoriserende groene rug, roofvogels, grote en kleine, kaketoes, eenden, aalscholvers en zelfs pelikanen. De pelikanen komen volgens de boer de laatste restanten vis uit de stroom halen. Binnenkort zou er weer genoeg water in de creek moeten staan, want de buien zitten er aan te komen. Voor het vee heeft de boer een aantal bronnen geslagen en deze komen volgens hem nooit droog te staan, want ze worden gevoed door de Kimberley’s ten noorden van dit gebied, waar het overvloedig regent en via ondergrondse poreuze gesteentes komt het hier terecht.
Na een paar uur zweten in de hitte gaan we douchen. Het koude water is echter bloedheet en na de "koude" douche hebben we het zo warm en zijn we zo plakkerig dat je je kleren bijna niet aan kan trekken. Dan op naar het eten bij de boer en boerin. Kip met gebakken aardappels en gebakken pompoen, haricots verts, witte bonen en een toetje erachter aan. We sluiten af met een grote mok koffie. Leuk zo’n uitje op de boerderij!
Met de zaklamp zoeken we onze camper weer op. De kat van de boerin volgt ons tot aan de camper en gaat dan weer huiswaarts. De boer waarschuwt dat we uit moeten kijken voor slangen. We genieten nog een tijdje van de sterrenhemel die hier goed te zien is in het pikdonker en dan taan we naar bed. We laten alle deuren open staan en dan waait het nog een beetje door. Terwijl we in onze camper liggen kijken we door de open deuren naar de sterrenhemel. Geweldig! Het is hier zo stil. In de verte zien we af en toe wat weerlicht. Hier zit iedereen met smart te wachten op regen.

Vrijdag 23 januari 2015

Op tijd staan we op en gaan na het ontbijt de oude schapenscheerschuur uit 1891 die hier bij de boerderij hoort, bekijken. Het is niet meer in gebruik, maar alle oude attributen staan er nog in. De boer vraagt ons of we vannacht de 'barking owl' gehoord hebben. Ik had inderdaad wel wat gehoord maar dacht dat het dingo's of honden in de verte waren. Het was dus een uil.
Dan nemen we afscheid van de boer en boerin en de Fransen en gaan verder richting Tom Price, een rit van dik 400 kilometer. De diesel wordt hier steeds duurder. In Perth was het nog 1,34 per liter en hier loopt het al op tot 1,67 per liter. Zelfs met de airco aan is het in de auto nog warm. Als we uiteindelijk in Tom Price aankomen, horen we in de plaatselijk supermarkt dat het 49 graden Celsius is en aangekomen bij onze kampeerplaats duiken we eerst in het zwembad om iets af te koelen. In het zwembad is het ook heet. Je kan eigenlijkalleen in het beschaduwde deel van het water zwemmen. In de zon is het heet, ondanks dat je in het water bent.
In de avond valt er nog een buitje, maar echt goed afkoelen is er niet bij; het zal een warme nacht worden of we moeten de lawaaierige airco aanzetten. Morgen gaan we hier in de buurt een Nationaal Park met ravijnen bezoeken en dan gaan we afzakken naar het hopelijk koelere zuiden, maar dat is nog iets van 1500 kilometer.

Zaterdag 24 januari 2015

Ondanks het feit dat we al om 6 uur op zijn kunnen we pas om 8 uur weg omdat we 20 dollar borg terug willen hebben van de camping. En het kantoor gaat pas om 8 uur open. Het is een uur rijden naar Karijini National Park. De eerst stel ravijnen waar we heen willen is 26 km over een verharde weg en dan 13 km over een, deels hobbelige =corrugated, grindweg. Bij de ravijnen is het een beetje bewolkt, wat de temperatuur dragelijk maakt. We lopen een ravijn in en zitten een tijdje in de koelte beneden bij het water. Dan weer omhoog klimmen, waaronder 2 ladders. Aangegeven is dat deze wandeling 3 uur duurt en alleen voor zeer gevorderde bushwalkers. Wij doen er een half uur over. Hebben we toch nog een redelijke conditie? Ik was wel drijfnat van zweet…
Dit park is wat heuvelachtig en er staan redelijk wat kleine bomen - niet echt mijn idee bij een park. Hier heeft niet lang geleden een brand gewoed, heel veel stammen zijn zwartgeblakerd. Maar je ziet ook al weer fris groen gras en blaadjes komen. Heel bijzonder! Het blijft een indrukwekkend landschap dat steeds veranderd maar steeds erg droog is.
Om bij de andere ravijnen te komen kunnen we 80 km over de verharde weg of 40 over een grindweg. Louw (makkelijk hem de schuld te geven) zit op dat moment achter het stuur en kiest voor de grindweg. Dan zien we een bord: very rough road… en rijden door. Wat een spijt hadden we. 1 ½ uur hebben op een verschrikkelijke manier gehobbeld. De inventaris rammelde ook weer behoorlijk. Bij de verharde weg aangekomen zagen we dat nu de pot koffiepoeder los was gegaan en er koffie door de bovenkastjes was verspreid. Uit de koelkast liep pear cider. 2 flesjes waren door het gespring los gegaan en de inhoud was in de koelkast en op de vloer van de camper. Het was lekker pikkerig!
Bij de 2de ravijnen aangekomen was het inmiddels weer bloedheet en we hadden geen zin aan een lange wandeling, dus lekker van boven gekeken. Beneden waren mensen aan het zwemmen.
Ons doel voor vandaag is Newman, net als Tom Price een mijn stadje. We tanken en Newman (hier kost de diesel slechts 1,50 dollar) en zien dan dat de linker achterband aardig leeg is. Dat is balen!!!
We halen wat boodschappen want dit is een lang weekend (Australia Day). Boodschappen zijn hier duur. Voor een pak vleeswaren betaal je 6 dollar, voor een brood 5, een potje smeerkaas 8 dollar. Een vrouw voor ons bij de kassa had ( weliswaar een hel volle kar) maar moest 575 dollar betalen.
Op de camping ( die vreselijk ongezellig is) laten we ons eerst in de bak water = zwembad vallen en hopen dat de band strak blijft na de lucht die we erin deden. We maken een praatje met een Duits stel dat dezelfde route als wij volgt.
Helaas loopt de band weer leeg. Louw gaat bij 50 graden zon, geen wind en veel vliegen aan de gang om het reservewiel op de camper te zetten. Eerst moet je zien hoe je bij het reservewiel komt want er zit een vergrendeling op en ook hier is geen handleiding voor. Als het reservewiel er op zit gaan we op zoek naar een bandenzaak. Niets te vinden, alles dicht. Ik bel het verhuurbedrijf die zegt dat we iemand moeten vinden die de band repareert. Ik zeg dat het zaterdagmiddag is en dat het een lang weekend is (had hij toch ook kunnen weten). Ik moet morgen ochtend maar weer bellen en dan sturen ze een reparateur. Wij leggen ons erbij neer dat we hier een paar dagen (tot dinsdag) moeten blijven want we durven het niet aan om verder te rijden zonder een reserveband. We gaan nl nog 1600 km door niemandsland.
Even later maak ik een praatje met een man die bij zijn caravan zit. Hij werkt in Newman en ik vraag hem of hij een bandenzaak weet die misschien open is of morgen open is. Hij wil wel even naar de band kijken en proberen hem te repareren. Wat een mazzel! Louw haalt de band weer tevoorschijn en er blijkt een schroef er in te zitten. Dus de lek kwam helemaal niet door de hobbelweg zoals wij vreesden. De man haalde de schroef er uit, spoot wat spul in de band en pompte hem weer op ( en dat allemaal naast onze camper op de camping). De band leek weer helemaal dicht te zitten en Louw kon de band er weer op zetten. We zien dat er bijzonder weinig profiel op de band zit- schandalig van zo’n verhuurbedrijf- maar dat even terzijde. Louw is voor de 2de keer helemaal vies geworden van de band wisselen en de reserveband weer opbergen maar dat nemen we voor lief want nu kunnen we morgen weer verder rijden.
De aardige man wilde helemaal niets hebben voor zijn hulp, hij hoopte dat wanneer hij een keer pech zou krijgen een ander hem ook zou helpen. En hij vond dat wij zo snel mogelijk hier weg moesten zien te komen. Hij werkt hier maar vond het klimaat afschuwelijk. Hij is een Nieuw Zeelander en werkt hier alleen voor “ the big money”. Wij zijn hem heel dankbaar!
Het is vanavond te warm om buiten te zitten. Er is geen zuchtje wind en nog wel 40 graden. Geen ramen open vannacht en wel de airco aan. Anders wordt het slapen helemaal niets!
Ik had gehoopt op Wifi maar dat hebben ze hier niet.

Zondag 25 januari 2015

Even voor 6 uur hebben we de slaap al uit. Dat krijg je als je ‘s avonds tegen tien uur al gaat slapen. Iets voor zeven uur rijden we al. De gerepareerde band lijkt nog keurig op spanning te zijn. Onderweg zien we John (de man die onze band heeft gerepareerd) nog op zijn waterspuitmachine wegwerkzaamheden verrichten.
Tijdens de rit in zuidelijke richting komen we een aantal brede wegtransporten tegen onder politie begeleiding. Voor de breedste worden beide rijbanen afgesloten en moet je even de berm in. Het zijn van die megamachines voor de mijnbouw. In Meekatarra aangekomen willen we de binnen door weg naar Wiluna nemen, waardoor we 150 km kunnen afsnijden, maar na 10 kilometer zijn we het er beiden over eens, dat we hier niet 180 km over gaan hobbelen met een snelheid die af en toe terug moet naar 20 km p/u. We nemen de langere weg via Mount Magnet. In Mnt Magnet stoppen we voor vandaag. We hebben dik 600 km gereden. Volgens Martje is het hier wat koeler door de wind. Louw denkt daar anders over en een oude edelstenenzoeker vertelt later dat het 56 graden was. Tegen de avond nog een snel rondje door het dorp, dat veel parkeerruimte heeft, maar weinig bewoners/bezoekers. De hele gemeente ter grootte van een ¼ van Nederland telt 700 bewoners.